Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ...
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ...
Mια
νεαρή μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να
προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή.
Ήρεμος και χαμογελαστός, ο μεγάλος φυσικός της απάντησε: «Να του λέτε
παραμύθια». «Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα.
«Πολλά παραμύθια», επέμεινε ο άνθρωπος που σφράγισε τη σύγχρονη
επιστήμη. Και όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα: «Καλά,
εντάξει, αλλά και τι άλλο;», ο Αϊνστάιν είπε πως «δε χρειάζεται τίποτα
περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».
https://natalinaeton5.blogspot.com/2021/01/blog-post_25.html?fbclid=IwAR3rrC9DLyxxp4K5j72ZyA58HaTvSmiQy5e9X2UHYog0r-zgrsKG50jYjMY
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2021
Ο ραφτάκος των λέξεων
Ήταν ένας ράφτης. Κι ήταν και μια πόλη μικρή σα χωριό. Η πόλη ίσως να έμοιαζε με κάποια άλλη. Ο ράφτης όμως αυτός με κανέναν. Αφενός δεν υπήρχε άλλος ράφτης στην πόλη οπότε ήταν μοναδικός. Αλλά πιο μοναδικό τον έκαναν τα υλικά με τα οποία έφτιανε τα ρούχα και τα δημιουργήματά του. Με λέξεις! Από παραμύθια, από ποιήματα, από τραγούδια, από λεξικά. Ούτε νήματα, ούτε κλωστές, ούτε μαλλί για πλεκτά. Μόνο λέξεις. Προσεκτικά τις διάλεγε όμως. Στα κασκόλ και τα σκουφιά έβαζε λέξεις ζεστές, όπως λιακάδα, φωτιά, καλοκαίρι. Στα καλοκαιρινά δροσερές: ίσκιος, κρύσταλλο, πλατάνι. Οι πελάτες του δεν πρόσεχαν και πολύ τις λέξεις καθώς τους απασχολούσαν τα χρώματα, τα σχέδια και το νούμερό τους. Μα πέρασαν τα χρόνια, η πόλη γιγαντώθηκε κι ο ράφτης λησμονήθηκε μέσα σε δεκάδες άλλα πράγματα που οι μεγάλες πόλεις λησμονούν. Ήρθαν οι βιτρίνες, τα ρούχα τα έτοιμα, οι μόδες και οι διαφημίσεις. Κι ο ράφτης πήρε το δρόμο των ξεχασμένων πραγμάτων. Μα ένας χειμώνας πιο βαρύς από όσους είχε γνωρίσει ως τότε η πόλη, θα φέρει στη μνήμη κάποιων εκείνο τον παράξενο, παλιομοδίτη ραφτάκο. Γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να τους ζεστάνει…
Τρυφερό, συγκινητικό, πρωτότυπο. Το παραμύθι του ραφτάκου θα σας γοητεύσει σα να σας μιλάει για κάποιον παλιό κύριο που συναντήσατε κάποτε. Ο συγγραφέας γίνεται κι ο ίδιος ραφτάκος των λέξεων και τις ράβει μία μία πάνω στις σελίδες του παραμυθιού του, με αρμονία και έναν νοσταλγικό λυρισμό θα έλεγα, σαν κι εκείνον που αισθάνεσαι για επαγγέλματα που χάθηκαν (μήπως κι οι ράφτες δε χάνονται σιγά σιγά κάτω από τις μεγάλες επωνυμίες;).
Ο ραφτάκος… χάθηκε
Κι εκεί που έκοβε τις λέξεις, του κόπηκαν στα δυο. Βρείτε ποια καρτέλα
ταιριάζει με ποια. Να θυμάστε ότι μπορείτε να αγνοήσετε τις καρτέλες και
να το παίξετε επιτόπια στον πίνακα σχεδιάζοντας παραλληλόγραμμα και
εντός του γράφοντας τις αντίστοιχες συλλαβές. Δυσκολεύοντάς το μπορούμε
να παίξουμε και με τρία κομμάτια (τρεις… ας πούμε συλλαβές). Κατεβάστε
τις Λέξεις από τον Ραφτάκο.
Ο ραφτάκος γλωσσοπλάστης
Αυτές οι καρτέλες είναι φοβερές ρε παιδί μου. Και τις μπερδέψαμε τόσο
που δε μπορούμε να βρούμε μια σωστή λέξη. Έτσι φτιάχνουμε τις δικές μας.
Συνδυάζουμε με απίθανους συνδυασμούς τις καρτέλες και προκύπτουν λέξεις
όπως “καλόπωρο”, “ραφώνας”, “”λιακόβερ”, “φθινωλιά” και άλλες τέτοιες
υπέροχες λέξεις. Τι; Δε ξέρετε τι σημαίνουν; Ελάτε τώρα… Είναι απλό…
Ρωτάτε τα παιδιά και θα σας πουν εκείνα. Το καλόπωρο είναι εκείνες οι
μέρες που το καλοκαίρι γίνεται φθινοπωρινός ο καιρός, τα πρωτοβρόχια
ντε. Φθινωλιά είναι μια φωλιά για πουλιά που φτιάχνουμε το φθινόπωρο που
φεύγουν μήπως και τα καταφέρουμε να μείνουν κοντά μας. Λιακόβερ είναι
το διάσημο μάλλινο κοντομάνικο που φοράμε το καλοκαίρι για να μη
ζεσταινόμαστε αλλά και να μην κρυώνουμε όταν ιδρώνουμε. Και ο ραφώνας
είναι ο πολύ ιδιαίτερος χειμώνας που κάνει στη Ραφήνα. Ναι. Αυτά είναι.
Δεν τα ξέρατε; Ξέρω κι άλλα: το “αγκαπούλ”, το “όβερκαιρι” και πολλά
πολλά ακόμα. Ανακαλύψτε τα.
Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2021
Αμυγδαλιά
H Αμυγδαλιά είναι ένα δέντρο που ανθίζει τον Φλεβάρη, πρώτο από όλα τα άλλα δέντρα. Έχει άσπρα ανθάκια και μοιάζει σαν νυφούλα, γι αυτό και λέγεται “Νυφούλα του Χειμώνα”. Αυτή πρώτη μας θυμίζει πως έρχεται η Άνοιξη.
Είναι δεντράκι όχι πολύ ψηλό. Πρώτα βγάζει τα άνθη της και ύστερα τα πράσινα λεπτά φυλλαράκια της. Αργότερα σιγά σιγά γίνονται τα αμύγδαλα, τα οποία είναι κλεισμένα μέσα σε μια χοντρή φλούδα που στη συνέχεια σκληραίνει. Στην αρχή το αμύγδαλο έχει μια πέτσα. Το ξεφλουδίζουμε και το τρώμε. Αργότερα η πέτσα αυτή δεν ξεχωρίζει από το αμύγδαλο και γίνεται καφέ.
Το αμύγδαλο αν το σπάσουμε και το λιώσουμε βγάζει ένα λάδι, αυτό ονομάζεται “αμυγδαλέλαιο”.
Το αμύγδαλο το τρώμε έτσι, σαν ξηρό καρπό ή το βάζουμε σε γλυκά.
Ποίημα για την Αμυγδαλιά
Σαν νυφούλα στολισμένη
καμαρώνει φουντωμένη
η μικρή αμυγδαλιά
στης αυλής μας τη γωνιά.
Κάτασπρα μικρά ανθάκια
στα ωραία της κλαδάκια
στην άνοιξη χαμογελούν
που πρώτα θα υποδεχθούν
Ο μύθος της Αμυγδαλιάς
Η Ελληνική Μυθολογία αναφέρεται σε μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς και ήταν κόρη ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία. Ο βασιλιάς της Θράκης του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του για προίκα και την κόρη του για γυναίκα. Μετά από κάποιο διάστημα, ο Δημοφώντας νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ, που ζήτησε να πάει εκεί για ένα διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε, αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλελειμμένη, περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου τους. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του και τελικά μαράζωσε.
Οι θεοί από οίκτο, μεταμόρφωσαν τη Φυλλίδα σε δέντρο, σε Αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα μεταμορφωμένη σε γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί.
Πολύ καλή ανάρτηση :
https://nikoybasilikh.blogspot.com/2014/02/blog-post_2580.html
Ιδέα της
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)