Ο ραφτάκος των λέξεων

         

                                  

 318 × 4    5        

 

Ήταν ένας ράφτης. Κι ήταν και μια πόλη μικρή σα χωριό. Η πόλη ίσως να έμοιαζε με κάποια άλλη. Ο ράφτης όμως αυτός με κανέναν. Αφενός δεν υπήρχε άλλος ράφτης στην πόλη οπότε ήταν μοναδικός. Αλλά πιο μοναδικό τον έκαναν τα υλικά με τα οποία έφτιανε τα ρούχα και τα δημιουργήματά του. Με λέξεις! Από παραμύθια, από ποιήματα, από τραγούδια, από λεξικά. Ούτε νήματα, ούτε κλωστές, ούτε μαλλί για πλεκτά. Μόνο λέξεις.  Προσεκτικά τις διάλεγε όμως. Στα κασκόλ και τα σκουφιά έβαζε λέξεις ζεστές, όπως λιακάδα, φωτιά, καλοκαίρι. Στα καλοκαιρινά δροσερές: ίσκιος, κρύσταλλο, πλατάνι. Οι πελάτες του δεν πρόσεχαν και πολύ τις λέξεις καθώς τους απασχολούσαν τα χρώματα, τα σχέδια και το νούμερό τους. Μα πέρασαν τα χρόνια, η πόλη γιγαντώθηκε κι ο ράφτης λησμονήθηκε μέσα σε δεκάδες άλλα πράγματα που οι μεγάλες πόλεις λησμονούν. Ήρθαν οι βιτρίνες, τα ρούχα τα έτοιμα, οι μόδες και οι διαφημίσεις. Κι ο ράφτης πήρε το δρόμο των ξεχασμένων πραγμάτων. Μα ένας χειμώνας πιο βαρύς από όσους είχε γνωρίσει ως τότε η πόλη, θα φέρει στη μνήμη κάποιων εκείνο τον παράξενο, παλιομοδίτη ραφτάκο. Γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να τους ζεστάνει…

Τρυφερό, συγκινητικό, πρωτότυπο. Το παραμύθι του ραφτάκου θα σας γοητεύσει σα να σας μιλάει για κάποιον παλιό κύριο που συναντήσατε κάποτε. Ο συγγραφέας γίνεται κι ο ίδιος ραφτάκος των λέξεων και τις ράβει μία μία πάνω στις σελίδες του παραμυθιού του, με αρμονία και έναν νοσταλγικό λυρισμό θα έλεγα, σαν κι εκείνον που αισθάνεσαι για επαγγέλματα που χάθηκαν (μήπως κι οι ράφτες δε χάνονται σιγά σιγά κάτω από τις μεγάλες επωνυμίες;).

 

 

Ο ραφτάκος… χάθηκε
Κι εκεί που έκοβε τις λέξεις, του κόπηκαν στα δυο. Βρείτε ποια καρτέλα ταιριάζει με ποια. Να θυμάστε ότι μπορείτε να αγνοήσετε τις καρτέλες και να το παίξετε επιτόπια στον πίνακα σχεδιάζοντας παραλληλόγραμμα και εντός του γράφοντας τις αντίστοιχες συλλαβές. Δυσκολεύοντάς το μπορούμε να παίξουμε και με τρία κομμάτια (τρεις… ας πούμε συλλαβές). Κατεβάστε τις Λέξεις από τον Ραφτάκο.

Ο ραφτάκος γλωσσοπλάστης
Αυτές οι καρτέλες είναι φοβερές ρε παιδί μου. Και τις μπερδέψαμε τόσο που δε μπορούμε να βρούμε μια σωστή λέξη. Έτσι φτιάχνουμε τις δικές μας. Συνδυάζουμε με απίθανους συνδυασμούς τις καρτέλες και προκύπτουν λέξεις όπως “καλόπωρο”, “ραφώνας”, “”λιακόβερ”, “φθινωλιά” και άλλες τέτοιες υπέροχες λέξεις. Τι; Δε ξέρετε τι σημαίνουν; Ελάτε τώρα… Είναι απλό… Ρωτάτε τα παιδιά και θα σας πουν εκείνα. Το καλόπωρο είναι εκείνες οι μέρες που το καλοκαίρι γίνεται φθινοπωρινός ο καιρός, τα πρωτοβρόχια ντε. Φθινωλιά είναι μια φωλιά για πουλιά που φτιάχνουμε το φθινόπωρο που φεύγουν μήπως και τα καταφέρουμε να μείνουν κοντά μας. Λιακόβερ είναι το διάσημο μάλλινο κοντομάνικο που φοράμε το καλοκαίρι για να μη ζεσταινόμαστε αλλά και να μην κρυώνουμε όταν ιδρώνουμε. Και ο ραφώνας είναι ο πολύ ιδιαίτερος χειμώνας που κάνει στη Ραφήνα. Ναι. Αυτά είναι. Δεν τα ξέρατε; Ξέρω  κι άλλα: το “αγκαπούλ”, το “όβερκαιρι” και πολλά πολλά ακόμα. Ανακαλύψτε τα.

Αμυγδαλιά

 

H Αμυγδαλιά είναι ένα δέντρο που ανθίζει τον Φλεβάρη, πρώτο από όλα τα άλλα δέντρα. Έχει άσπρα ανθάκια και μοιάζει σαν νυφούλα, γι αυτό και λέγεται “Νυφούλα του Χειμώνα”. Αυτή πρώτη μας θυμίζει πως έρχεται η Άνοιξη.

 

 

 

 Είναι δεντράκι όχι πολύ ψηλό. Πρώτα βγάζει τα άνθη της και ύστερα τα πράσινα λεπτά φυλλαράκια της. Αργότερα σιγά σιγά γίνονται τα αμύγδαλα, τα οποία είναι κλεισμένα μέσα σε μια χοντρή φλούδα που στη συνέχεια σκληραίνει. Στην αρχή το αμύγδαλο έχει μια πέτσα. Το ξεφλουδίζουμε και το τρώμε. Αργότερα η πέτσα αυτή δεν ξεχωρίζει από το αμύγδαλο και γίνεται καφέ. 

Το αμύγδαλο αν το σπάσουμε και το λιώσουμε βγάζει ένα λάδι, αυτό ονομάζεται “αμυγδαλέλαιο”.

Το αμύγδαλο το τρώμε έτσι, σαν ξηρό καρπό ή το βάζουμε σε γλυκά.

Ποίημα για την Αμυγδαλιά

Σαν νυφούλα στολισμένη

καμαρώνει φουντωμένη

η μικρή αμυγδαλιά 

στης αυλής μας τη γωνιά.

Κάτασπρα μικρά ανθάκια

στα ωραία της κλαδάκια

στην άνοιξη χαμογελούν

που πρώτα θα υποδεχθούν

Ο μύθος της Αμυγδαλιάς

Η Ελληνική Μυθολογία αναφέρεται σε μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς και ήταν κόρη ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία. Ο βασιλιάς της Θράκης του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του για προίκα και την κόρη του για γυναίκα. Μετά από κάποιο διάστημα, ο Δημοφώντας νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ, που ζήτησε να πάει εκεί για ένα διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε, αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλελειμμένη, περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου τους. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του και τελικά μαράζωσε.

Οι θεοί από οίκτο, μεταμόρφωσαν τη Φυλλίδα σε δέντρο, σε Αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις,  Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα μεταμορφωμένη σε γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί.

 Πολύ καλή ανάρτηση :

https://nikoybasilikh.blogspot.com/2014/02/blog-post_2580.html 

 

 

Ιδέα  της

enellys 

 

 

ΠΑΖΛ

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ-ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ

 

“Τα όνειρα των σκουπιδιών”

ΒΙΒΛΙΟ

   

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ

 ΚΡΕΜΑΛΑ

 

ΣΕΙΡΟΘΕΤΗΣΗ

 

ΤΑΥΤΙΣΗ ΕΙΚΟΝΑ -ΛΕΞΗ 

ΠΑΖΛ1

 ΠΑΖΛ2

ΠΑΖΛ3

ΠΑΖΛ4

 ΠΑΖΛ5 

ΑΛΚΥΟΝΑ -ΚΑΤΣΚΕΥΗ

 https://sway.office.com/NTORRKSS5Cp73NIM

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ 

1. Χρωματίσαμε τη μάσκα και το ράμφος. 
2. Κόψαμε τη μάσκα, το εσωτερικό των ματιών και το ράμφος στο μαύρο περίγραμμα.
3. Διπλώσαμε στις διακεκομμένες γραμμές.
4. Κολλήσαμε τα σημεία Α στο κάτω μέρος της μάσκας. 
5. Και αντί για λάστιχο κολλήσαμε από πίσω ένα γλωσσοπίεστρο. 

ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

 

"Ο μύθος της αμυγδαλιάς" - Φυλλίς και Δημοφωντας

 

 

 

"Ο μύθος της Αλκυόνης"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αλκυόνα στο άσπρο χιόνι τα μικρά της μεγαλώνει.

Τον ουρανό κοιτά και τη θάλασσα παρακαλά:

-Το νερό σου θάλασσα μου αλμυρή,

 να το πηγαινοφέρνεις με υπομονή

Άσε να μεγαλώσω τα γλυκά μου μωρά,

 που τα φροντίζω στα βράχια κοντά.

Ο ήλιος κι η θάλασσα

 άκουσαν του πουλιού τη προσευχή 

και του έδωσαν υπόσχεση σιωπηλή.

Ο ήλιος της έκλεισε το μάτι 

και η θάλασσα τη στόλισε μ' αλάτι,

κυλώντας απαλά στα μπλε της τα φτερά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Οι Αρχαίαοι Έλληνες είχαν παρατηρήσει μέσα στον χειμώνα κάποιες μέρες καλοκαιρίας. Οι μέρες αυτές τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από την 15η Δεκεμβρίου έως και την 15η Φεβρουαρίου , με μεγαλύτερη συχνότητα το διάστημα 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου. Ήταν μέρες με πολύ ήλιο, χωρίς σύννεφα. Αυτές τις μέρες τις ονόμασαν Αλκυονίδες μέρες από το πουλί την Αλκυόνη που σύμφωνα με το μύθο πριν γίνει  πουλί  ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του Θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης.

Σύμφωνα με το μύθο , η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί , ήταν μια πεντάμορφη κοπέλα , κόρη του Αίολου , του θεού του ανέμου  και της Ενάρετης .

Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κύηκα κι ήταν τρισευτυχισμένη . Περνούσαν τόσο όμορφα , που άρχισαν να πιστεύουν σιγά – σιγά ότι δεν είναι κοινοί θνητοί , αλλά ισάξιοι με τους 12 Θεούς του Ολύμπου .

Ο Κύηκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη πίστευε πως ήταν ισάξια της Ήρας . Μάλιστα άρχισαν να αποκαλούν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα των Θεών . Αυτό προκάλεσε την οργή του Δία . Όταν το έμαθε θύμωσε τόσο πολύ , που έριξε έναν κεραυνό στο καράβι του Κύηκα κι αυτός μη μπορώντας να παλέψει με τα μανιασμένα κύματα , πνίγηκε .

Η Αλκυόνη περίμενε τον άνδρα της στο ακρογιάλι και καθώς περνούσε η ώρα κι ο καιρός η αγωνία της  μεγάλωνε ακόμη περισσότερο . Μέσα από τη μανιασμένη θάλασσα το μόνο που μπορούσε πια να αντικρύσει ήταν κάποια ξύλα από το καράβι του Κύηκα . Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα . Ημερόνυχτα θρηνούσε το χαμό του αγαπημένου της Κύηκα . Ο Δίας στο τέλος τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί , με λαμπερά γαλάζια φτερά  , την αλκυόνα (Alcedo atthis ) .

Η αλκυόνα ζει και αναπαράγεται κοντά σε ακτές , ποτάμια , λίμνες , υγροτόπους και σε παράκτιες λιμνοθάλασσες της Ελλάδας , της Κύπρου και της Ευρώπης γενικότερα . Μοιάζει σα να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο αγαπημένος της Κύηκας .

Το μαρτύριο όμως της αλκυόνας δεν τελείωνε εδώ . Γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε πάνω σε πέτρες και βράχια στις ακτές . Κάποιες φορές τα αγριεμένα κύματα όμως ορμούσαν με μανία πάνω στη φωλιά της κι αυτή καταστρεφόταν μαζί με τα αυγά της .

Ο Δίας και πάλι έδειξε συμπόνια στην αλκυόνα κι έτσι μέσα στην καρδιά του χειμώνα , οι άνεμοι κοπάζουν κι ο ήλιος λάμπει , βοηθώντας την αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά της .

 Για να μπορούν μάλιστα τα παιδιά της Αλκυόνης να επωαστούν μέσα στα αυγά,ο Δίας παρακάλεσε τον θεό Ήλιο να κάνει λίγες μέρες ζέστη. Οι αλκυονίδες μέρες είναι οι ζεστές μέρες του Ιανουαρίου.

 ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ- ΑΛΚΥΟΝΑ

 

H αλκυόνα το πουλί ζούσε πρώτα στα δάση και στις λαγκαδιές, αλλά την κυνηγούσαν τόσο πολύ οι άνθρωποι που αποφάσισε να φύγει από κει. Διάλεξε λοιπόν από τα πιο ερημικά μέρη για να στήσει τη φωλιά της, αλλά πουθενά δεν έβρισκε την ησυχία της γιατί πάντα κάποτε κάποιος άνθρωπος θα περνούσε από εκείνο το σημείο και θα της χαλούσε τη φωλιά, για να πάρει τα πουλάκια της. Είδε κι απόειδε η καημένη η αλκυόνα και έφυγε και από κει.

Καθώς πετούσε ψάχνοντας να βρει ένα ήσυχό και ερημικό μέρος για να χτίσει τη φωλιά της, έφτασε σε ένα μακρόστενο ακρωτήρι, που προχωρούσε βαθιά στη θάλασσα. Το ακρωτήρι ήταν ένας βράχος, που δεν είχε ούτε πρασινάδα πάνω του κι η αλκυόνα σκέφτηκε πως ποτέ δε έφταναν οι άνθρωποι σε εκείνο το μέρος.

Έφτασε λοιπόν πετώντας ως τη μύτη του ακρωτηρίου κι εκεί είδε ένα ψηλό λιθάρι, που ορθώνονταν άκρη – άκρη στη θάλασσα. «Εδώ θα είμαι ασφαλής από τους ανθρώπους» σκέφτηκε  η αλκυόνα.

Πέταξε λοιπόν στο δάσος, μάζεψε φρύγανα κι έστησε στην κορφή του λιθαριού τη φωλιά της. Εκεί γέννησε τα αβγά της και κάθισε να τα κλωσήσει. Όταν έσπασαν τα αβγά και φάνηκαν τα κεφαλάκια των μικρών πουλιών η αλκυόνα τρελάθηκε από τη χαρά της.

Όλο πετούσε στο δάσος για να βρει σκουληκάκια και μύγες για να ταΐσει τα μικρά της κι εκείνα όλο περίμεναν ανυπόμονα τη μαμά τους γιατί ήταν πάντα πολύ πεινασμένα και αχόρταγα. Αλλά η μάνα αλκυόνα ποτέ δεν κουραζόταν να πετάει για να τους βρει τροφή γιατί χαιρότανε που τα πουλάκια της μεγαλώνανε ήσυχα- ήσυχα, χωρίς κανένα φόβο να τα αρπάξουν οι άνθρωποι.

Μια μέρα, όμως που έλειπε στο δάσος για να φέρει φαγητό στα πουλάκια της φύσηξε δυνατός άνεμος, η θάλασσα φουρτούνιασε και σηκώθηκαν κύματα πελώρια, που σκέπασαν το λιθάρι και παρέσυραν τη φωλιά με τα πουλάκια μέσα. Όταν γύρισε η αλκυόνα και είδε την καταστροφή κάθισε σε μιαν άκρη αι κελάηδησε πικρά. Δυστυχία μου… έλεγε. Έφυγα από τη στεριά που όλοι με κυνηγούσαν και ήρθα στη θάλασσα να βρω καταφύγιο αλλά και αυτή μου στάθηκε άπιστη.

 

Ανήκει στην οικογένεια των Αλκυονιδών. Φθάνει τα 18 εκατοστά σε μήκος. Το σώμα της είναι ασυνήθιστα μικρό και φέρει κοντά και λεπτά πόδια. Το κεφάλι της είναι δυσανάλογα μεγάλο, σε σχέση με το σώμα, με ισχυρό ράμφος που είναι οξύ στην άκρη. Αντίθετα προς το κακόσχημο μέγεθός της το φτέρωμά της παρουσιάζει ποικιλία χρωμάτων που σπάνια απαντάται σε άλλα πτηνά.

Η Αλκυόνη κατοικεί σε πυκνόφυτες όχθες ποταμών, λιμνών, ιχθυοτροφείων καθώς και σε βραχώδεις ή θαμνώδεις ακτές των θαλασσών. Χαρακτηρίζεται άγριο και δύσπιστο πτηνό. Στην Ελλάδα φθάνει περίπου περί τα τέλη του καλοκαιριού με αρχές Σεπτεμβρίου και αναχωρεί περί τα τέλη Μαρτίου